Indian War Dirlada

Where Dead Voices Gather:”Indian War Whoop” is an energetic up-tempo number. It features the sound of Rozelle Ming’s stomping feet (a sound that gave the Pep-Steppers their name). Rozelle had initially declined to stomp her feet during the recording session, fearing that the sound would get in the way of the music. Producer Ralph Peer is credited with insisting on the sound of stomping feet. In his notes, Smith points out that the sound of drumming feet is rare outside of religious music. This number is the second on the “Social Music” volume to feature the sound of the human voice. The voice likely belongs to Hoyt Ming, although the higher voice may be Rozelle’s. In his notes, Smith remarks that the title “Indian War Whoop” was not indicative of any Native American influence, but rather “Romanticism akin to that of ‘western’ movies.” Hoyt Ming’s fiddling is wild and (possibly deliberately) primitive. A version of “Indian War Whoop” was recorded by the late John Hartford for inclusion in the Coen Brother’s O Brother, Where Art Thou? The song is used in scene in which a mob is carrying off gangster George “Babyface” Nelson (Michael Badalucco).

Wikipedia: It was conceived as a song that sponge divers would sing when traveling with their caïque boats across the seas. The song’s lyricscontain words of encouragement and the opportunity awaiting the crew.^[1]

One of the most notable recordings is that performed by Pantelis Ginis, a Kalymnian sponge diver captain, who, in his version, is making a reference to another respected diver captain, Manolis (Emmanuel) Theodosiou, whose nickname was ‘Kobalis’. Ginis, in his version, relates the time Kobalis walked into a coffee shop where Ginis was singing Darla dirladada.

Featured photo from Rodiaki.gr

 

Άτυποι Θεοί

“Δεν είναι σκηνή από ταινία. Αυτές οι φωτογραφίες* τραβήχτηκαν πέρυσι (1986) στη Βραζιλία. 50.000 άνδρες σκάβουν για χρυσό σε μια τρύπα εκεί που κάποτε υπήρχε ένα βουνό. Παρόλο που μοιάζουν με μυρμήγκια ή ατελείωτα κοπάδια ζώων, είναι άνθρωποι που περιήλθαν σε αυτή την κατάσταση από τη φτώχεια και την ακατανόητη αδιαφορία των άτυπων θεών”.Αυτά αναφέρει το εσώφυλλο του δεύτερου προσωπικού LP  του Jerry Harrison και μου έφερε στο μυαλό το εξαιρετικό βιβλιαράκι “Καρμπόνια, ήμασταν όλοι κομμουνιστές” του Νάνι Μπαλεστρίνι.

• *Φωτογραφίες του Sebastião Salgado.

Οριακό Πάρτι

Δυο βιβλιαράκια που διάβασα και όλο σκέφτομαι ότι κάτι θέλω να γράψω και εγώ γι αυτά και όλο δεν προλαβαίνω να το γράψω όπως θέλω.

Οριακό Σημείο – Φώντας Ξενιός

Το “Οριακό Σημείο” , πρώτο βιβλίο ενός φίλου από τα παλιά που έχω χρόνια να δω και εξεπλάγην ευχάριστα όταν έμαθα ότι γράφει.Μια ιστορία για την ύπαρξη της ανθρωπιάς εκεί που δεν την περιμένεις, περιγραφή μιας θλιβερής πραγματικότητας με επικάλυψη χλιδής για κάποιους, με τη γεύση της σκατούλας για τους υπόλοιπους. Παρόν για μερικούς, μέλλον για άλλους.

Ο Τελευταίος Του Πάρτι – Ιφιγένεια Κολλάρου

 

“Ο Τελευταίος Του Πάρτι”, δεύτερο βιβλίο ενός κοριτσιού που για μένα αποτελεί “τοπόσημο” της γειτονιάς που μεγάλωσα, έζησα και αγαπάω, χωρίς η ίδια να το ξέρει μια και γνωριζόμαστε κάτι λιγότερο από μια ζωή αλλά δεν κάναμε ποτέ παρέα. Η παρέα απασχολεί και την συγγραφέα, μια παρέα σύγχρονη σχεδόν με τις δικές μου, με μια καλή ζωή χωρίς ενοχές για την απόλαυση της στην δεκαετία του ’90 και μια βουτιά στα δύσκολα μια εικοσαετία μετά. Δύσκολα που έρχονται συνήθως όλα μαζί και κουμπώνουν σαν το tetris.

Και τα δύο τα διάβασα μονορούφι και είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει και άλλος τρόπος, σε παίρνουν και σε πάνε. Το πρώτο θα γινόταν εξαιρετική ταινία, το δεύτερο αξιοπρεπές σήριαλ, αν υπήρχε κάποιος να ενδιαφερθεί για την αξιοποίηση της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. Όποτε κάνω αυτή την σκέψη για κάποιο βιβλίο, αυτόματα ο νους μου πάει και στον Βαγγέλη Ραπτόπουλο που έχει εκφράσει την απορία του “γιατί δεν εκμεταλλεύονται οι Έλληνες σκηνοθέτες την – αξιόλογη – νέα ελληνική λογοτεχνία” πολλάκις στις εκπομπές του. Θα γλιτώναμε πολλά μάπα σενάρια και θα κερδίζαμε πολλές καλές ταινίες.

Διάβαση Πεζών

Με τράκαρε Μολδαβός ασφαλισμένος σε εταιρία με έδρα το Γιβραλτάρ. Τζόκερ από την ανάποδη. Η δικαιολογία ήταν “συγγνώμη φίλε , κοιτούσα γκόμενα, πω πω τι έπαθα”.Γυναίκα δεν πρέπει να υπήρχε σε ακτίνα 50 μέτρων αλλά προτίμησε να πει αυτή την μαλακία από το “πάτησα φρένο αλλά δεν σταμάτησαν τα λάστιχα, έπρεπε να τα έχω αλλάξει από πέρσι” που ξεφούρνισε αργότερα. Περιμένοντας τους αντιπροσώπους των ασφαλιστικών μας τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, “εργοστάσιο Καραμολέγκος, εκεί πάμε – υπήρχε και Έλλην γάιδαρος συνοδηγός ο οποίος έφυγε πήγε πήρε καφέδες και δεν ρώτησε καν αν θέλω κάνα νερό, μιας και εγώ ήμουν ένας και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ – και έπαιρνε τηλέφωνα συναδέλφους να τον καλύψουν μιας και “ παλιά υπήρχε έξτρα προσωπικό να καλύπτει, τώρα αρχίδια”.Περιέργως ο εκπρόσωπος του Γιβραλτάρ έφτασε μισή ώρα νωρίτερα από τον δικό μου που έφτασε μία ώρα αργότερα και καλή την πίστη είπα του Μολδαβού να φύγει και να μην περιμένει άλλο, μην χάσει και το μεροκάματο.

Πήρα την ασφαλιστική τηλέφωνο, μου είπε ότι το Γιβραλτάρ δεν συμμετέχει στον φιλικό διακανονισμό οπότε έπρεπε να συννενοηθώ εγώ με το Γιβραλτάρ να στείλουν εμπειρογνώμονα στο συνεργείο, να τα συμφωνήσουμε, να γίνει δουλειά και να πάμε στο καλό. Στο πρώτο ραντεβού ο εμπειρογνώμονας εξάντλησε το “από τις 9.00 μέχρι τις 16.00” και ήρθε κατά τις 16.15.’Ένας μαλάκας και μισός, μοσχαροκεφαλή με μια γερμάνικη φράση – δυσδιάκριτη – χτυπημένη στο χέρι , μύριζε παπΆριος από χιλιόμετρα. Αφτός μου έλαχε , με αυτόν θα βγάλω άκρη είπα. Έκτοτε δώσαμε 3 διαδοχικά “ραντεβού”, άφηνα το αυτοκίνητο στο συνεργείο το πρωί, έβγαζα τα μάτια μου στο ίντερνετ περιμένοντας μέχρι το απόγευμα και αυτός άφαντος. Τον έπαιρνε ο μάστορας τηλέφωνο, πότε ο Γιάννης δεν μπορούσε πότε ο κώλος του πονούσε, ώσπου σήμερα εδέησε και εμφανίστηκε στις 14.30 αφού είχαμε μιλήσει στις 9.00 (που είχαμε ραντεβού) και μου είχε πει ότι δέκα και μισή θα είχε τελειώσει.

Τέλος καλό όλα καλά σκέφτηκα, τουλάχιστον να ζητήσω από τον μάστορα να του κάνω μια εξουσιοδότηση και να πληρωθεί αυτός κατευθείαν από την ασφαλιστική αντί να πληρώσω και μετά να τρέχω να βρίσκω τους συναδέλφους της μοσχαροκεφαλής για να βγάλω άκρη. Και πριν προλάβω να το ζητήσω από τον μάστορα, μου το πρότεινε αυτός,αρκετά ταλαιπωρήθηκα είπε, είχε βγάλει και τις φωτοτυπίες, έπρεπε μόνο να πάω στο κ.ε.π. Πράγμα που με έκανε να ψάχνω για τον λάκκο στην φάβα.

Len North photographs

Source: Len North as credited on Discogs

Greek Punk Mixtape

(Not so) exciting times in Belfast, 1982

New Mania, number 6, 1982, takes a look at the punk scene in Belfast.

Source: Belfast

BBC Radio 4 – The Reunion, Women of Punk

Source: BBC Radio 4 – The Reunion, Women of Punk

Sue MacGregor reunites five musicians who embraced the anarchy of punk music and created a unique style of their own.

For many young people, Britain in the late 1970s was a place without hope. Unemployment was high. The value of the pound was low and, despite the feminist activity of the early 1970s, the most many girls aspired to was to marry well and look good.

Female role models were hard to fine – especially in music. The only all-girl troupes on Top of the Pops were Legs and Co.

Then punk happened.

Women could dress how they liked, behave how they wanted and develop their own sound without being manipulated by the mostly male gatekeepers of the record industry. Young women who didn’t fit the traditional mould of femininity found a new tribe in punk. A place where they could finally be themselves. But the movement attracted fear and aggression from straight society. And few made much money from the short-lived scene.

Sue MacGregor brings together five female punk pioneers.

Gaye Advert, bass player in The Adverts, was described as the first female punk star. But the industry focus on her looks caused animosity in the band.
Toyah Willcox, an aggressive tomboy, found her emotional rebellion in punk and appeared in Derek Jarman’s cult punk film Jubilee.
Gina Birch of The Raincoats played her first gig in November 1977 a few weeks after forming her all-female band.
Tessa Pollitt abandoned her A levels to join all girl punk band, The Slits.
Vivien Goldman was in the The Flying Lizards and Features Editor on the weekly music paper, Sounds. She is now a Professor of Punk in New York.

The guests discuss the impact and legacy of their movement.

Producer: Karen Pirie
Presenter: Sue MacGregor
Series Producer: David Prest

A Whistledown production for BBC Radio 4.

Ain’t Talkin’ ‘Bout Love

Διάβαζα για την τελευταία εμφάνιση των Van Halen στο Pasadena Civic Auditorium και θυμήθηκα αυτό:

“Ένα βράδυ περιμέναμε έξω από το Whisky, το πλάνο ήταν να μαζευτεί η συμμορία μας* μπροστά στην σκηνή ακριβώς πριν ανέβουν να παίξουν οι Fear. Κολοβαρούσαμε στο πεζοδρόμιο παρέα με τα καλύτερα παιδιά του hardcore όταν πλάι στο πεζοδρόμιο άραξε ένα εντυπωσιακό hot rod από τα ηχεία του οποίου ακουγόταν κάποια ροκ μαλακία. Από τη θέση του συνοδηγού ξεπετάχτηκε ο “Diamond” David Lee Roth των Van Halen, κομπλέ με το ριγέ κολάν, τα γυαλιά-καθρέφτες και τα ανεξέλεγκτα μαλλιά του. Στην θέση του οδηγού ο Eddie Van Halen περίμενε τον παρκαδόρο.

Με τα χέρια ανοιχτά ο Lee Roth απευθύνθηκε προς το πλήθος φωνάζοντας “Κοιτάτε ποιος ήρθεεεεεεεε”.

Ο συμβουλάτορας του προφανώς είχε ξεχάσει να τον ενημερώσει για το ποιος παίζει στο Whisky εκείνη τη βραδιά. Το αποσβολωμένο κοπάδι πάνκηδων υποδέχτηκε την επική αυτή είσοδο με νεκρική σιγή μέχρι που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κάποιος φώναξε:

“Την γάμησες!”

Ακολούθησε μια έκρηξη γέλιου ακολουθούμενη από καταιγισμό μπύρας και ρόχαλας. Τα χέρια του πλήθους στριφογυρνούσαν τον David και ή φάση έμοιαζε με ζωντανό φλίπερ λίγο πριν το τιλτ.

Με το που κατάλαβε ότι βρισκόταν σε εχθρικό έδαφος ξαναχώθηκε στο αμάξι φωνάζοντας στον Eddie “Πάτα το, τον Χριστό μου μέσα!” “

*La Mirada Punks

Discos-Out-Murders-In

Απόσπασμα από το βιβλίο “Disco’s Out…Murder’s In!”the true story of frank the shank and L.A.’s deadliest punk rock gang των Heath Mattioli & David Spacone.Η απόδοση στα Ελληνικά δική μου.Το βιβλίο online εδώ.

Της Διπλανής Πόρτας

Your Neighbor’s Son (1976) “Το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, Δανέζικης παραγωγής (1976), σκηνοθετημένο από τον Φλίντ Πέντερσεν και Έρικ Στέφενσεν τοποθετείται χρονικά στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών του 1967. Μέσα από το αρχηγείο της στρατιωτικής αστυνομίας (ΕΑΤ-ΕΣΑ) στην Αθήνα, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τον μηχανισμό με τον οποίο νεαροί άνδρες της διπλανής πόρτας προσλαμβάνονταν και εκπαιδεύονταν για να υπηρετήσουν ένα κρατικό μηχανισμό ο οποίος τους μεταμόρφωνε σε βασανιστές με απάνθρωπα ένστικτα. Το ντοκιμαντέρ βασίζεται σε μαρτυρίες βασανιστών, όπως ο Μιχάλης Πέτρου, ο οποίος αναφέρει στην ταινία ότι οι τεχνικές εκπαίδευσης ήταν βάρβαρες και βασανιστικές με στόχο να εξασφαλιστεί η υπακοή και η συναισθηματική αναλγησία των μελλοντικών βασανιστών. Θύματα βασανιστηρίων από την ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπως ο Σπύρος Μουστακλής, επίσης καταθέτουν την μαρτυρική εμπειρία τους από τα γραφεία της οδού Μπουμπουλίνας.”