Συνέντευξη με τον Θοδωρή Ηλιακόπουλο από τη «Γενιά του Χάους» – Microvia.
“Μετά προς τα τέλη των ‘80ς έγινε ένας πολύ περίεργος διαχωρισμός, ο οποίος ξεκίνησε από άτομο μέσα από τη Villa Amalias, όπου εκεί τέθηκε το εξής: όποια συγκροτήματα δεν ανήκουν αποκλειστικά στο χώρο των καταλήψεων και ούτω καθεξής και παίζουν σε μαγαζιά, απαγορεύεται να έχουν σχέση με το χώρο. Αλλά όλο αυτό το πράγμα ήταν πάρα πολύ άδικο, γιατί στην ουσία εκτός του ότι έφερε ένα διχασμό ανάμεσα στις μπάντες που τόσα χρόνια υποστήριζαν τον ίδιο χώρο, έκανε και το εξής: στην ουσία έδωσε και άλλο credit σε συγκροτήματα που μόλις εμφανιζόντουσαν και είχαν παίξει σε μια μόνο συγκεκριμένη κατάληψη, για ένα συγκεκριμένο λόγο και αφαίρεσε credits από όλες αυτές τις μπάντες οι οποίες γυρνάγανε ολόκληρη την Ελλάδα να παίξουν για οποιοδήποτε θέμα της εποχής, για ζητήματα περιβάλλοντος, αντιπολεμικές συναυλίες, οτιδήποτε, με συνέπεια αυτό να φέρει σύγκρουση. Ήταν η πρώτη σύγκρουση μέσα στο χώρο και κρατάει μέχρι σήμερα, στην ουσία υπάρχει αυτό ακόμα, ότι μπάντες που παίζουν σε μαγαζιά απαγορεύεται να πάνε να παίξουν σε μια κατάληψη. Για μένα είναι εντελώς ηλίθιο, το κατέκρινα και τότε, το κατακρίνω ακόμα και σήμερα που το ακούω, δεν νομίζω ότι αυτό έχει καμία σημασία, γιατί δαιμονοποιεί τι; Το απίστευτο χρήμα που βγάζεις σαν μπάντα που πας να παίξεις σε ένα κλαμπ, σε ένα μπαρ, σε ένα οτιδήποτε; Όλα αυτά για μένα είναι στην ουσία από λίγο έως πολύ αντιφάσεις, με την έννοια ότι σήμερα που μιλάμε, έχουν όλοι έναν υπολογιστή και ένα κινητό. Αυτό τι σχέση έχει με το DIY; Έχεις δώσει τα χρήματα σου στις μεγαλύτερες πολυεθνικές του πλανήτη, που τον καταστρέφουν, αλλά επειδή είσαι σε μια κατάληψη είσαι DIY, οπότε αγιοποιείται όλο το υπόλοιπο concept, δεν τρέχει τίποτα; Εγώ διαφωνώ κάθετα σε αυτό.”
Against The Grain 