“Αράζω 3μερο σπίτι και σκέφτομαι όταν ανοίξουν τα μαγαζιά, να κάνω μια βόλτα από τη Ν.Σμύρνη και να αγοράσω κάνα δισκάκι από το παλιό, γνωστό δισκάδικο που βρίσκεται στην Ομήρου. Το αμέσως προηγούμενο βράδυ, χαζεύω Αρβύλα στην τηλεόραση και κάποια στιγμή, κάνουν ένα αστειάκι σχετικά με το ότι δεν υπάρχουν πια δισκοπωλεία. Καταρχήν, υπάρχουν, όλοι το ξέρουμε και το ότι ο κλάδος δεν είναι στα καλύτερά του, δε σημαίνει ότι δε θα με εκνευρίζουν τέτοια αστειάκια.
Την επόμενη μέρα λοιπόν, κάνω όντως τη βόλτα μου, αγοράζω όντως το cd μου και αφού έχω ηρεμήσει από τη σύγχυσή μου, ξεκινάω για άλλη μια φορά την αέναη συζήτηση με την παρέα. Σημαντική διευκρίνιση: Δεν ξεκίνησα να πάω εκεί για να πάρω το συγκεκριμένο cd, πήγα με σκοπό να αγοράσω κάτι από το συγκεκριμένο μαγαζί. Το τι θα ήταν αυτό, δε με ενδιέφερε και τόσο. Σκοπός ήταν να στηρίζω αυτούς, όχι τη δισκοθήκη μου. Που αυτόματα σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει πρόβλημα.
Η αέναη συζήτηση που λέγαμε, έχει να κάνει με το τι συμβαίνει, πότε ξεκίνησε η παρακμή, τι φταίει για τα τόσα που έκλεισαν, αν οφείλεται στην αγορά ή στη μουσική, πως μπορεί να επανέλθει και πάει λέγοντας. Είναι τόσο κλισέ και βαρετή συζήτηση, που ειλικρινά δεν αξίζει ούτε τη φθορά του πληκτρολογίου μου αυτή τη στιγμή. Μέχρι που κάποιος πετάει την εξυπνάδα που το ήξερα ότι θα έρθει και καταλήγω να συγχύζομαι για δεύτερη φορά σε ένα 24ωρο. «Οι μεγάλες αλυσίδες φταίνε, που έχουν πνίξει τα μικρομάγαζα». Σωστά, αυτό είναι. Και οι πολυεθνικές δισκογραφικές, που κυκλοφορούν σκουπίδια. Και οι νέοι μουσικοί που είναι ατάλαντοι. Και οι πασίγνωστοι stars που έχουν γίνει άπληστοι. Και το MTV. Και το ΔΝΤ. Και ο Chuck Norris. Όλοι φταίνε, ΕΚΤΟΣ από μένα κι εσένα.
Ώρα να τα πούμε λοιπόν. Είμαι ένας τύπος, που πραγματικά, λατρεύει τα μικρά δισκοπωλεία. Φτάνω μάλιστα στο σημείο να πιστεύω ότι όποιος έχει γούστο στη μουσική, εξ ορισμού τα λατρεύει επίσης. Χωρίς φυσικά να ισχύει κάτι τέτοιο. Όπως και όλα τα πράγματα που λατρεύω, είμαι εκ φύσεως προγραμματισμένος να τα φροντίζω. Και να μην τα αφήνω στη μοίρα τους να πεθάνουν. Όχι να κατηγορώ από την καρέκλα μου όσους τα βλάπτουν. Να κάνω κάτι για αυτό. Μου αρέσει το δισκάδικο στην Ομήρου; Πολύ ωραία, θα συνεχίζω να ψωνίζω από αυτό. Είναι τόσο απλό. Έχει το τάδε πολυκατάστημα τμήμα cd με φοβερές προσφορές, επειδή αγόρασε τεράστιες ποσότητες και εξασφάλισε μεγαλύτερη έκπτωση από το χονδρέμπορο; ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΠΑΓΕΡΑ.
Το θέλω το δισκάδικο στη γειτονιά μου, μου φτιάχνει τη διάθεση να περνάω απέξω και να το βλέπω, ε διάολε, είμαι διατεθειμένος να πληρώσω 2€ παραπάνω στο κάθε cd ώστε να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτά τα παραπάνω λεφτά είναι η αξία του εισιτηρίου για να κατέβω στο κέντρο. Δε μπορεί στην κουβέντα να είσαι μουσικόφιλος ιδεολόγος και στην τσέπη φραγκοφονιάς του καλαθιού προσφορών. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να χρηματοδοτεί το hobby του, αλλά αν δε φροντίσεις εσύ για αυτά που σε ενδιαφέρουν, μην περιμένεις να το κάνει κανένας. Ο κάθε ένας που είναι smart shopper, ορθώς θα κοιτάξει να βρει τη φτηνότερη τιμή και καλά θα κάνει. Αν όμως γίνουμε έτσι όλοι οι μουσικόφιλοι, προφανώς θα βρίσκουμε συνεχώς κλειστά δισκάδικα.
Πολλά έχουν κλείσει. Γεγονός. Εγώ θυμάμαι όμως να υπάρχουν και πολλά αχούρια, που στοίβαζαν δίσκους και το έπαιζαν ψαγμένα. Και πολλούς άμπαλους, ανίκανους να κρατήσουν μαγαζί, να καταριούνται το downloading. Για κάθε ένα συμμαζεμένο και όμορφο δισκάδικο, υπήρχαν άλλα 5 κοτέτσια. Και πολύ λογικά έκλεισαν. Ο δισκοπώλης που έχει μεράκι για το μαγαζί του, φαίνεται. Και αξίζει να στηριχτεί. Όχι όμως από μια αόρατη δύναμη, ούτε από τις τράπεζες, ούτε από κάποιον άλλο. Από εμένα και από εσένα. Το να μην ανοίγουν περισσότερα ή μεγαλύτερα μαγαζιά, δεν είναι η γιατρειά. Μόνο μικρόνοοι μαγαζάτορες σκέφτονται έτσι. Και σε αυτούς αξίζει να τους γυρίσεις την πλάτη.
Δεν υπάρχει original δισκοπώλης που εύχεται να μην υπάρχουν περισσότερα δισκάδικα, ώστε να μην έχει ανταγωνισμό. Γιατί όσο αρέσουν σε σένα, αρέσουν και σε αυτόν. Αυτό που εύχεται, είναι να συνεχίσεις να αγαπάς τη μουσική, μαζί του.”
Against The Grain 