Echoes

Θυμάμαι να ακούμε το Echoes πριν απο την περίφημη πορεία του “Ανθού της ελληνικής νεολαίας”.Όσο και να ήθελα να τους μισώ όπως δήλωνε και το ραφτό στην πλάτη μου – αντιγράφωντας τον Rotten – πάντα τους αγαπούσα και ένας από τους λόγους ήταν και εκείνο το απόγευμα.Περίμενα να μου βάλεις να ακούσουμε τίποτα Kreator Flag of hate ή έστω Γενιά Του Χάους, κάτι για ζέσταμα, αλλά εσύ με ταξίδεψες πάνω από τη Στουρνάρη με Pink Floyd.Και τώρα δεν μπορώ να τους ακούσω χωρίς δάκρυα στα μάτια – τουλάχιστον όταν είμαι μόνος μου.Με παρέα κρατάω χαρακτήρα.

Μου έδειχνε ο Σταύρος φωτογραφίες μας τις προάλλες, “α ρε μαλάκα το ξέρεις οτί μόνο εσυ ζείς πλέον?” του είπα όταν μού εδειξε μια με την Αγάπη, τον Νικήτα και τον Σωτήρη, ήταν ευκαρία να του έλεγα ότι μας παράτησες και συ αλλά δεν μπόρεσα, θα ξανάβαζα τα κλάμματα, γάμησε με.

Τα λέμε Γιώργο.

 Η αφορμή εδώ.

Τι δεν θα ξανακάνει Νιάου.

-“Ρε συ, ο Νιάου έχεις ιδέα τι γίνεται?”

-“Πάει καιρός που τον έχω δει είχε περάσει από το μαγαζί και ήταν μια χαρά”

…και μετά από μια βδομάδα ανοίγεις το facebook και το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι η φωτογραφία του Γιάννη και λεζάντα “RIP Νιάου”.Σου έρχεται λίγο βαρύ.Δεν είμαστε ποτέ κολλητοί, ούτε καν φίλοι, γνωστοί από παρέες και στέκια με κάποια αλληλοεκτίμηση.

Ο Γιάννης 5 χρόνια μεγαλύτερος μου ήταν ίσως ο πρώτος άνθρωπος που είχα δει και αντιπροσώπευε (με όλη την σημασία της λέξης) μια μουσική υποκουλτούρα. Πρότυπο για τους εκκολαπτόμενους ροκαμπιλάδες φίλους μου, ρεβέρ, allstar,  περφέκτο, κοκόρι, bmw r51, victoria cats, χαμόγελο και κακή κουβέντα γι’αυτόν δεν άκουγες από κανέναν.

Πρώτη γυμνασίου εγώ, σε κάποια τάξη του λυκείου αυτός, έδινε εξετάσεις και καθόταν στην είσοδο του 15ου με μια άμστελ και την bmw παρκαρισμένη δίπλα. Από εκεί  που έτρεμα τις εξετάσεις (που για μένα θα αργούσαν 2-3 χρονάκια ακόμα) χωρίς να το πάρω χαμπάρι κάτι μέσα μου γύρισε και αποφάσισε ότι εξετάσεις και μαλακίες, δεν θα παίξουν και μεγάλο ρόλο στη ζωή μου.

Monte Carlo, Φωκίωνος, καφενείο “η Μάνη”, συναυλίες των Blue Jeans σε σχολεία, Ευβοίας, Έξοδος, πάντα θα θυμάμαι τα μέρη που τύχαινε και συναντιόμασταν.Και την τελευταία  φορά που τον είδα, αλλαγμένο αλλά οικείο, στο μαγαζί να ζητάει “καμιά γκαραζιά”

Στην κηδεία την περασμένη βδομάδα καταλάβαινες τι σημαίνει να είσαι καλό παιδί και Κυψελιώτης. Από τους συμμαθητές του, από τους φίλους του, από αυτούς που τον γνώρισαν πρώτα σαν Γιάννη και μετά σαν Νιάου.

“One, two, three, four, five, rock & roll will never die”