Brian Eno | Against The Grain

While i was listening to my favourite radio program last night ,i became aware of the “No Pussyfooting – John Peel story“.A little bit of google and there are more than one sides to every story (as usual):

The Cover

1.The Eno/Fripp – Peel “conspiracy” (from BigO):
“The money on the table is that this “session” never existed and that John Peel was in on the joke. Apparently, someone thought it would be a lark to just reverse the flow of the No Pussyfooting album and have Peel introduce them as the “tracks” from the said album. Some Eno fans swear that this session was just the LP played backwards. If that’s true it’s still worth listening as Eno and Fripp were trying to get the three-minute pop music fan to think deeper into sound and the ambience it created. It takes an open mind to allow for such experiments on national radio. You just won’t hear anything like this today. There’s still NOTHING ON THE RADIO. “

“Hm,was it clockwise or the other way…”

2.The John Peel tests the audience aspect (by Julian Cope):
“(Peel) realised that no-one at the station actually listened to the show…This first became apparent to him when no-one complained about the various cock-ups he made. Later in his career John would become notorious for these spontaneous errors; there was one infamous occasion in 1973 when he played tracks from Robert Fripp and Brian Eno’s No Pussyfooting backwards, though only Eno called to point out this mistake.”

“Happy now?”

3.The Reel-To-Reel factor (by John Kelman):
“But “The Heavenly Music Corporation” did get one official play on UK radio, courtesy of legendary radio personality John Peel. What transpired, however, was a complete broadcast of the piece—but in reverse, the result of a misunderstanding as to how the reel of tape (the BBC’s source, rather than the vinyl album) was stored.”

4. The accident (from the Guardian)
“…it was always highly entertaining to hear John Peel regularly get his 33 and his 45 RPM mixed up. On one memorable occasion, Peel distinguished himself by playing an entire side of Fripp and Eno’s No Pussyfooting backwards. Brian Eno was the only listener to notice anything was amiss.”

Hejira / Joni Mitchell (1976)
«Ίσως είναι το άλμπουμ που έχω αγοράσει έξι φορές γιατί έχει χιλιοπαιχτεί στο πικάπ μου. Είναι από τα άλμπουμ που μου μίλησαν στην ψυχή κι έρχεται πάντα κάθε φορά νούμερο 1 στα αγαπημένα μου. Μου αρέσει η απλότητα και η φιλοσοφία του. Είναι σαν τραγούδια απέραντης ευθείας, γεμάτα αναζήτηση και βαθιά συνείδηση».
Blonde on Blonde / Bob Dylan (1966)
«Κυλάει ακόμα στις φλέβες μου, είναι πίσω από τους ώμους μου».
Low / David Bowie (1977)
«Είναι η εφηβεία μου όλη, το θεωρώ από τα πιο περίεργα άλμπουμ που άκουσα ποτέ. Είναι το άλμπουμ που έπεσε από τον ουρανό».
Another Green World / Brian Eno (1975)
«Είναι σαν τα όνειρα. Έτσι όπως θέλεις να είναι ο κόσμος γύρω σου».
Hounds of Love / Kate Bush (1985)
«Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς φτιάχτηκε. Ξαφνικά ξυπνάνε όλα γύρω σου».
Gone to Earth / David Sylvian (1986)
«Με συντρόφευε όπου κι αν πήγα σε όλη τη δεκαετία του ’80. Διέσχισα την Ευρώπη μαζί του – απλά μαγευτικό».
Exit / Pat Martino (1977)
«Σαν η νύχτα να κόλλησε πάνω στα δάχτυλα αυτού του μαγικού κιθαρίστα της τζαζ. Ήταν από τους δίσκους που έμειναν μήνες πάνω στο πικάπ. Αστικό, βαθύ, και σκοτεινό μ’ έναν πολύ γλυκό τρόπο».
Drumming the Beating Heart / Eyeless in Gaza (1982)
«Όταν το άκουσα κατάλαβα ότι έρχεται μια μεγάλη περίεργη δεκαετία μπροστά μου. Έχει ένα ηχόχρωμα που δεν ακούστηκε ποτέ ξανά. Το θεωρώ μοναδικό».
Maximizing the Audience / Wim Mertens (1985)
«Θα έλεγα ότι είναι φτιαγμένο από την υγρασία και την αναγέννηση. Ο πιο βαθύς και ουσιαστικός μινιμαλισμός που άκουσα ποτέ».
Blues Run the Game / Jackson C. Frank (1965)
«Μου είχε φέρει το βινύλιο ένας ξάδερφός μου από τη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’70. Έχει ακόμα, παρ’ όλα τα χρόνια που πέρασαν, μια περίεργη οπτική και κάτι ακατανόητο και συνάμα απλό που μπορεί να σου αλλάξει τον κόσμο. Ένα βαθύ φολκ άλμπουμ».
Ολοκληρο το αρθρο εδω , στο ποντικι